ရင္႔က်က္ေသာစိတ္..။ (အပိုင္း ၂)

ျပဌာန္းခံ၀ါဒ( Determinism) ဆိုတဲ့ အယူအဆတရပ္ ရွိပါတယ္။ လူေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အေၾကာင္းတရားရဲ႕ စီရင္ျပဌာန္းမွႈကို ခံေနရသူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ သည္အယူအဆက ခံယူထားပါတယ္။

ဆိုးသြမ္းလူငယ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ပ်က္ မိသားစုက ဖန္တီးလိုက္တာ ျဖစ္တယ္၊ ရာဇ၀တ္သားဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္မေကာင္းလို ့ေပၚေပါက္ လာရတာ ျဖစ္တယ္၊ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အရာ မွန္သမွ်အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လက္ညွဳိးထိုးတဲ့ ၀ါဒ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္အယူအဆကို မ်က္စိပိတ္လက္ခံလိုက္ရင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူဟာ လည္စင္းခံရတဲ့ ယာဇ္ေကာင္လို ဘ၀မ်ဳိးကို ေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ေက်းပုိင္ကြ်န္ပိုင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္တို႔ အာဏာရွင္စနစ္တို႔ရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟာ ျပဌာန္းခံ၀ါဒပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပဌာန္းခံ၀ါဒရဲ႕ လႊမ္းမိုးမွႈေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဖို ့အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ရပါမယ္။ လူဟာ ပတ္၀န္းက်င္ျပဳသမွ် ႏုရမယ့္သူမ်ဳိး မဟုတ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္လုိသလုိ ျပဳျပင္ဖန္တီးႏုိင္သူသာ ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္စိုးႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္၊ စသျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုပါတယ္။

သည္အျမင္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကိုင္စြဲရမယ့္ အျမင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အဆံုးပန္းတိုင္ဟာ လြတ္ေျမာက္မွႈ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ လူသား တေယာက္ အျဖစ္ ရွင္သန္ႏိုင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္မွႈဆိုတာက ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္စိုးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္စုိးျခင္း၊ အမွီအခုိ ကင္းရွင္းျခင္း၊ အစြဲအလန္းအေႏွာင္အဖြဲ႔မွ ကင္းလြတ္ျခင္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း စတဲ့ ဂုဏ္ရည္ေတြဟာ ျဖစ္တည္မွႈတခုတည္းရဲ႕ အႏွစ္သာရမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သည္ဂုဏ္ရည္အႏွစ္သာရမ်ားဟာ ျပဌာန္းခံ၀ါဒကို ဆန္႔က်င္တဲ့ အျမင္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံပါတယ္။

ျပဌာန္းခံ၀ါဒရဲ႕ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရပ္တည္ေနရတဲ့ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ေတြ အေနနဲ ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္စိုးျခင္းဆိုတာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးလို ့မရတဲ့ အေျခအေနတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေက်းကြ်န္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းတဲ့အခါတုန္းက တခ်ဳိ ့ေက်းကြ်န္ေတြဟာ ၀မ္းပမ္းတနည္း ေၾကကြဲခဲ့ၾကတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။ သူတို ့ဟာ အရွင္သခင္နဲ ့ ကင္းလြတ္ၿပီး မေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းကြ်န္အျဖစ္က မလြတ္ေျမာက္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ပိုင္စိုးတဲ့ ဘ၀ကို မလိုခ်င္ၾကပါဘူး။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ဘ၀မွာ အရွင္သခင္ မရွိဘဲ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူရမယ့္ အေျခအေနကို ရင္မဆိုင္လိုၾကပါဘူး။

"လြတ္လပ္ျခင္း ဆို တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တာ၀န္ယူျခင္းနဲ ့ အတူတူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြက လြတ္လပ္မွႈ ကို ေၾကာက္ၾကတယ္" လို ့ စာေရးဆရာႀကီး ဘားနတ္ေရွာက ေျပာဖူးပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္တာ၀န္ယူရမွာ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ ျပဌာန္းခံ၀ါဒကို ေထြးပိုက္ရင္း ေက်းကြ်န္ ဘ၀မွာ နစ္မြန္းေနတတ္တဲ့အေၾကာင္းကို စိတ္ပညာရွင္ အဲရစ္ဖရြမ္း (Eric Fromm) က လြတ္လပ္မွႈမွ ထြက္ေျပးျခင္း (Escape from Freedom) " လို ့အမည္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္မွာ အက်ယ္တ၀န္း ေရးသားတင္ျပထားပါတယ္။

ေက်းပိုင္ကြ်န္ပိုင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္မွ နာဇီ၀ါဒအထိ လူလူခ်င္း အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္တာေတြ၊ ညွဥ္းပမ္းသတ္ျဖတ္တာေတြဟာ ျပဌာန္းခံ၀ါဒ မွာ ျမစ္ဖ်ားခံတယ္လို ့ သူက ဆိုပါတယ္။ ျပင္သစ္ေတြးေခၚရွင္ ယြန္းေပါဆတ္ ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တာ၀န္မယူရဲသူေတြကို မရိုးသားသူေတြလို ့ကင္ပြန္းတပ္ပါတယ္။

လူ ့ေဘာင္ေလာကႀကီး ရင့္က်က္လာတာနဲ ့အမွ် လူသားေတြဟာလည္း ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး အဆင့္ကေန လြတ္လပ္တဲ့လူသားမ်ား အဆင့္ကို တက္လွမ္းလာေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ဟာလည္း အလားတူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ေမြးဖြားကာစ အရြယ္မွာ ျပဌာန္းခံေတြ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ ႀကီးျပင္းလာတာနဲအမွ် ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး ႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္လူသားမ်ား ျဖစ္လာရပါမယ္။

ရင့္က်က္သူဆိုတာ ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ယူတတ္သူျဖစ္တယ္လို ့ ရင့္က်က္ေသာစိတ္ အေၾကာင္း ေရးသားတဲ့ ဆရာႀကီး အုိဗာစထရိက ဆိုပါတယ္။ လူသားဟာ ဘယ္လို တာ၀န္မွ မရွိဘဲ ေမြးဖြားခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး လူ ့ေလာကႀကီး အတြင္း ၀င္ေရာက္လာရဖို ့ သူ႔ဖာသာသူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ ့အမွ် တာ၀န္ေတြကို တိုးတိုးၿပီး ယူလာ ရမွာျဖစ္တယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။

အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လူတေယာက္က သူလူျဖစ္ လာရတာဟာ သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္္ သူ႔ဘ၀အတြက္ ဘာမွ တာ၀န္မယူႏိုင္ပါဘူးလို ့ ဆင္ေျခေပးေနရင္ေတာ့ အဲသည္သူကို မရင့္က်က္ သူလို ့ သတ္မွတ္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာႀကီး အိုဗာစထရိက ေျပာပါတယ္။ တာ၀န္ ကြင္းဆက္ကို ခုိင္မာေစဖို ့အတြက္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ အခ်က္သံုးခ်က္ ရွိတယ္လို ့သူက ဆိုပါတယ္။

- ပထမအခ်က္မွာ မိမိဧ၊၊္ လူသားက႑ကို လက္ခံရန္ျဖစ္သည္။ လူျဖစ္ဖို ့ မေတာင္းဆိုရပါဘဲလ်က္ လူျဖစ္လာရပါသည္ ဟူေသာ သိမ္ဖ်င္းသည့္ ဆင္ေျခမ်ဳိးကို ေပးလွ်င္ အလားတူ ဆင္ေျခမ်ဳိးကို တျခားသူအားလံုးကလည္း ေပးႏိုင္သည္ ဆိုေသာအခ်က္ကို သူ ေမ့ၿပီး ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀အတြက္ တာ၀န္ကို တျခားသူေတြက ယူရမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ေမြးထုတ္ခဲ့သူတို႔ကလည္း အလားတူဆင္ေျခမ်ဳိးေပးၿပီး တာ၀န္ကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ပါသည္။

စင္စစ္ လူ ့ေလာကအတြက္ ႀကီးမားေသာတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကသူတို ့သည္လည္း လူအျဖစ္ ရေရာက္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ ရင့္က်က္မွႈအတြက္ တျဖည္းျဖည္း တုိးျမွင့္လက္ခံရမယ့္ အခ်က္တခ်က္မွာ လူသားတေယာက္ဧ။္ အေတြ႔အႀကံဳကို လူသား အားလံုးက မွ်ေ၀ခံစားရသည္ ဟူေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ တိုးတက္မွႈကို ျဖစ္ေစ ဆုတ္ယုတ္မွႈကို ျဖစ္ေစ လူသားအားလံုးက မွ်ေ၀ခံစားရသည္ဟူေသာအခ်က္ကို ျမင္ရန္လိုသည္။ လူသားတေယာက္က လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးႏွင့္ မဆက္စပ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သီးျခားလို ျမင္ေနလွ်င္ ရင့္က်က္မွႈ မရွိသူသာ ျဖစ္ေပသည္။

- ဒုတိယအခ်က္မွာ ကိုယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို သိရွိရန္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တာ၀န္ယူထား ရသည့္အလုပ္ကို မသိေသးသေရြ ့၊ တာ၀န္ယူထားရသည့္အလုပ္ကို စိတ္ပါလက္ပါ မထမ္း ေဆာင္ေသးသေရြ ့၊ ယင္းအလုပ္ကို ေလးေလးနက္နက္ တန္ဖိုးမထားေသးသေရြ ့ ထုိသူသည္ ရင့္က်က္မွႈ မရွိေသးသူသာ ျဖစ္သည္။

ဥပမာ ျပရလွ်င္ အမ်ဳိးသားတေယာက္သည္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ မိန္းမျဖစ္သူဧ။္ အျပဳအစု ကိုသာ ခံယူလိုၿပီး မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေငြေၾကးရွာေဖြရျခင္းကို ခုိ္င္းႏြား တေကာင္ဧ။္ အလုပ္ အျဖစ္သာ ျမင္ေနလွ်င္ ရင့္က်က္မွႈ မရွိသူသာ ျဖစ္သည္။

အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ သည္လည္း အိမ္ေထာင္ေရးဧ။္ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ခံစားေနပါလ်က္ အိမ္မွဳကိစၥကိုမလုပ္ခ်င္၊ သားသမီးကို ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္မွႈ မလုပ္လုိလွ်င္ မရင့္က်က္သူသာ ျဖစ္သည္။ ဆိုလုိသည္မွာ အလုပ္ထံမွရသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးနွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို ခံစားလိုေသာ္လည္း အလုပ္ကို အပင္ပန္းခံၿပီး မလုပ္လိုသူသည္ မရင့္က်က္သူသာ ျဖစ္သည္။

- တတိယအခ်က္မွာ ကိုယ္လုပ္သည့္အလုပ္ကို စနစ္တက်လုပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ ကေလးသည္ မည္သည့္အလုပ္ကိုမွ စနစ္တက် မလုပ္တတ္။ အေၾကာင္း ႏွင့္ အက်ဳိး ဆက္စပ္ေနပံုကို မတြက္ခ်က္တတ္ေသးသည့္အတြက္ ဘာလုပ္လွ်င္ ဘာျဖစ္မည္ကို မသိ။ ထိုေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုျဖင့္ စီမံကိန္းခ်ၿပီး လုပ္ႏုိင္စြမ္း မရွိေသး။ " ေလေပြရူးႏွယ္ ကေလးငယ္" ဆိုေသာ စကားကဲ့သို ့ပင္ ကေလးငယ္တေယာက္ဧ။္ စိတ္သည္ ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အခ်ဳိ ့သူမ်ားသည္လည္း အသက္ႀကီးပါလ်က္ စနစ္တက် လုပ္ကိုင္တတ္ျခင္း၊ ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္ျခင္း မရွိဘဲ ကေလးငယ္ကဲ့သို ့ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုသူမ်ားကား မရင့္က်က္ေသးသည့္ ကေလးႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

- ကေလးႀကီးတခ်ဳိ႕ကား အာရံုေထြျပားလွသည္။ သူတို ့စိတ္သည္ ဘာကိုမွ စူးစိုက္ႏိုင္ျခင္း မရွိ။ သစ္ကိုင္းတကိုင္းမွ ေနာက္တကိုင္းသို ့ မျပတ္တမ္းကူးေနေသာ ေမ်ာက္ တေကာင္ ကဲ့သုိ ့ သူတို႔ စိတ္က အစဥ္ေျပာင္းလဲေနသည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ဦးတည္ခ်က္ တခုကို အဓိကထားၿပီး မေျပာတတ္။ ဟိုေရာက္လိုက္ သည္ေရာက္လိုက္ ဦးတည္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းေနရာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္ေတာ့။ သူတို ့အတြက္ ဘ၀သည္ ဆုပ္ကိုင္ မရႏိုင္ေသာ အရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဘ၀ကို ပိုင္စိုးႏိုင္ဖို ့ ပ်ာယာခတ္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း သမာဓိမရွိသည့္ ထိုကေလးႀကီးမ်ားအတြက္ ဘ၀ဟူသည္ ဖမ္းမရ ႏိုင္ေသာ ငါးရွဥ္ ့တေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။

- ကေလးႀကီးတခ်ဳိ ့ကေတာ့ အာရံုမေထြျပားေစကာမူ အလုပ္ကို ေသေသသပ္သပ္ မလုပ္တတ္ဘဲ ပလံုးပေထြး ျဖစ္ေနသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းၿပီး ဇြဲလံု႔လ ရွိေသာ္လည္း ေၾကာင္းက်ဳိးဆင္ျခင္ဥာဏ္ ေခါင္းပါးေလရာ လုပ္သမွ်ကိုင္သမွ်သည္ အမွားအယြင္း အခြ်တ္အေခ်ာ္ႏွင့္သာ ျပည့္ေနေတာ့သည္။

ကေလးႀကီးတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္အမွားကို တာ၀န္မယူဘဲ ဆင္ေျခေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးေနတတ္သည္။ အခ်ိန္ေနာက္က်ျခင္းကို ခြင့္လႊတ္ရန္အတြက္ သူတို႔တြင္ ေနာက္က်ေသာ နာရီတလံုး အၿမဲ ရွိေနသည္။ သို႔မဟုတ္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မွႈႏွင့္ အၿမဲ တိုးေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ အိမ္မွထြက္ကာနီးတြင္ စကားေၾကာရွည္ေသာ မိတ္ေဆြ တေယာက္ႏွင့္ အၿမဲ ေတြ႔ေနတတ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထူးျခားေသာ လူတေယာက္ကဲ့သို႔ ခံယူေနတတ္သည္။ ပါရမီရွင္ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ကို ဂရုမစိုက္တတ္သူ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆမ်ဳိးျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ေနခ်င္သည္။

အထက္က ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားဟာ ဆရာႀကီး အိုဗာစထရိရဲ႕ ယူဆခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ရင့္က်က္တဲ့ လူတေယာက္ဟာ တာ၀န္သိရမယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးျပထားတာေတြပါ။ ကေလးငယ္ဘ၀မွာ တာ၀န္ဆိုတာကို မသိနားမလည္ေပမယ့္ ရင့္က်က္တဲ့သူ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္တကိုယ္တည္းအတြက္ တာ၀န္ကိုသာမက လူ႔ေလာကအတြက္ပါ တာ၀န္ယူတတ္သူ ျဖစ္ရမယ္လို ့ ဆိုထားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ယူတတ္သူအျဖစ္ကို အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရမယ္၊ သည္လို ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ႏိုင္ဖို ့အတြက္ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ အက်င့္စြဲေတြ အသိစြဲေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို ့ လိုတဲ့အေၾကာင္း သည္လို ဆက္ေျပာပါတယ္။

တာ၀န္မသိမွႈမွ တာ၀န္သိမွႈဆီသို ့ေလွ်ာက္လွမ္းရေသာဘ၀သည္ ေဘးအႏၱရာယ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ကေလးငယ္ဘ၀တြင္ လံုျခံဳေရးျပႆနာကိုလည္းေကာင္း၊ အေရးပါ အရာေရာက္ေအာင္ လုပ္ရသည့္ ျပႆနာကိုလည္းေကာင္း ရင္ဆိုင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိ လိုခ်င္သည့္အရာကို ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရန္အတြက္ စြမ္းရည္ စြမ္းအား လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိေသးသျဖင့္ တစံုတေယာက္ကို အားကိုးမွီခိုေနရသည္။ ယင္းသို ့ မွီခို ေနရစဥ္အတြင္း "ေအာင္ျမင္စြာ မွီခိုတတ္ေသာ အက်င့္" ကို ခုိင္မာေအာင္ လုပ္မိလာတတ္သည္။ ထိုသို႔ လုပ္မိလွ်င္ တာ၀န္ယူတတ္သည့္စိတ္သည္ မဖြံ႔ၿဖိဳးလာေတာ့။ ယင္းမွာ ပထမ အႏၱရာယ္ျဖစ္သည္။

ဒုတိယအႏၱရာယ္မွာ သူတပါးကို မွီခုိရင္း သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္သြားတတ္သည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ မွီခုိျခင္းကင္းၿပီး လြတ္လပ္သည့္ဘ၀သို ့ ဦးတည္သည့္ စိတ္ဆႏၵေနရာတြင္ အညံ့ခံ အရွံဳးေပးတတ္သည့္ ကြ်န္စိတ္က အစားထုိး၀င္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ဘယ္အရာကိုမဆို မွႈန္ဆန္ပုန္ကန္တတ္သည့္ စိတ္ ၀င္လာတတ္သည္။

အရြယ္ေရာက္သူေတြရဲ့ တာ၀န္မဲ့အျပဳအမူမ်ားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ မျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိေနတယ္လို ့ ဆရာႀကီး အိုဗာစထရိက ယူဆပါတယ္။ ကေလးငယ္ဘ၀မွာ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ ့ ထိန္းခ်ဳပ္ခံခဲ့ရတာမ်ဳိး၊ မွီခိုအားထားတတ္တဲ့ အက်င့္နဲ ့ေနထိုင္ရင္း ကယ္တင္ရွင္ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္တာမ်ဳိး ၊ သည္လို အက်င့္မွား အသိမွားေတြက မသိစိတ္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းသြားတာေၾကာင့္ တာ၀န္မယူတတ္ေတာ့တာလို ႔သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဟာ အမွီအခိုကင္းတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ဖို ့ ကိုယ့္ဖာသာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ရမွာပဲလို ့ ဆရာႀကီးက ဆိုပါတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့စိတ္၊ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ အလိုအေလ်ာက္ မျဖစ္လာတတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ဖာသာ ေလ့က်င့္အားထုတ္ရလိမ့္မယ္၊ လူသားဟာ ရင့္က်က္သူအျဖစ္ကို ရေရာက္ဖို ့ တာ၀န္ယူျခင္း ကြင္းဆက္ကို ခုိင္မာေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ တာ၀န္ယူျခင္းကြင္းဆက္ ခ်ဳိ႕တဲ့အားနည္းရင္ အေခ်ာင္သမား အျဖစ္ပဲ ရပ္တည္ေနရလိမ့္မယ္လို ့ သူက သတိေပးထားပါတယ္။ ။





က်မ္းညႊန္း- Criteria of Maturity by Harry A. Overstreet

ေမာင္သာမည

(ရင့္က်က္မွဳအတြက္ ကြင္းဆက္မ်ား -၂၀၀၃ စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါ သည္။)


Credit to http://myanmarinsingapore.com/