စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား

စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား.....ဟုေမးလွ်င္

စာဖတ္တတ္ရဲ႕လား..... ဟုေမးလွ်င္ ဟာ....ဖတ္တတ္တာ ေပါ႔ ဟု ဆုိၾကေပလိမ့္မည္။ ဟုိက္စကူးမွ ဘီေအ၊ အမ္ေအ ေအာင္သူတုိ႕အား ဤေမးခြန္း ေမးမိ ပါမူ ေမးသူကို အေမးခံရသူက ရုိက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေပလိမ့္မည္ ။ စာဖတ္တတ္လွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု သာမန္အားျဖင့္ ဆုိႏုိင္ေစကာမူ စာဖတ္တတ္ဖုိ႕ကား လုိေပေသးသည္။ စာတတ္တုိင္း စာဖတ္တတ္သည္ ဟု မဆုိသာေပ။ အတန္းစာဖတ္၍ စာေမးပြဲ အသီးသီး ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း စာဖတ္ဖုိ႕ လုိေသးသည္ ဟု ဆုိရမည္ မွာ အေတာ္ပင္ အားနားစရာေကာင္းလွ၏။ စာေပက မိမိအား ဘ၀အက်ဳိးေပး မြန္ျမတ္ေအာင္ အက်ဳိးျပဳပါမွ စာဖတ္တတ္သည္ ဟု ေခၚခ်င္ပါသည္။

အက်ဳိးျပဳေသာ စာေပကုိ ေရြးခ်ယ္ ဖတ္တတ္မွသာလွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ ဟု ဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ စာကုိ အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးႏွင္႔သာ အဖတ္မ်ားၾကသျဖင္႔ ေျပာရမွာ ခက္လွပါသည္။ စာကုိဗဟုသုတ ပြားရန္ဖတ္ျခင္းကုိပင္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု မေခၚခ်င္လွေသးပါ။ စာကုိဖတ္၍ မိမိ၏ ဘ၀၌ ထူးကဲေသာအက်ဳိးမ်ား ခံစားရပါမွ စာဖတ္ရက်ဳိး နပ္ေပမည္။

ထုိစာမ်ဳိးကုိဖတ္မိေအာင္ ရွာေဖြႀကိဳးပမ္း၍ ဖတ္မွသာလွ်င္ စာဖတ္တတ္သည္ဟု ေခၚပါရေစ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႕သည္စာကုိ စနစ္တက် ဖတ္ၾကသည္။ ပညာရပ္ အသီးသီး တုိ႕ကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တတ္ႏုိင္သေလာက္ အကုန္အစင္ ဖတ္ၾကသည္။ ဥပမာ အေရွ႕တုိင္း ဒသနိကေဗဒ ကုိ က်က်နနသိေအာင္ ထုိပညာရပ္ႏွင္႔ ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္မ်ားကုိ စုေဆာင္း၍ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္လုိက္သည္။ မွတ္စုမွတ္ရာမ်ားထုတ္၍ ျပန္လည္သုံးသပ္သည္။ ယင္းသုိ႔ ဖတ္ျခင္းသည္ ေကာင္းပါ၏။ ပညာဗဟုသုတ ရွားမွီးရုံသာ ျဖစ္သျဖင္႔ မိမိ၏ဘ၀၌ သာမန္အက်ဳိးမ်ားကုိသာ ေပးႏုိင္စြမ္းသည္။

ပညာရိွ တစ္ဦးျဖစ္ရန္ အေၾကာင္းလမ္းမ်ား ရိွသျဖင္႔ ေလာက၌ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းသည္ ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူ႕ဘ၀ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ဳိးကုိ ေပးႏုိင္ဖုိ႕ ခဲယဥ္းသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ စာေပကုိ ပညာရပ္အျဖစ္ ဖတ္ရႈေလ႔လာျခင္းသည္ စာေပပညာရိွႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းလမ္း ေပၚရုံမွ်သာျဖစ္သည္။ ဘ၀ အက်ဳိးေပး ေကာင္းမြန္ေစႏုိင္သည္ ဟု မဆုိသာေပ။

ဥပမာအားျဖင္႔ ငယ္စဥ္က အဂၤလိပ္ဆန္ၿပီး မာနတက္ေနခဲ႕ေသာ ဂႏၶီသည္ အာဖရိကျပည္၌ ၀တ္လုံလုိက္ေနစဥ္ မီးရထားေပၚတြင္ အဂၤလိပ္ပညာရိွ စာေရးႀကီး ရြတ္ရပ္စကင္း၏ ( Unto This Last ) စာအုပ္ကုိ ဖတ္သျဖင္႔ သူ၏ ဘ၀ အေျခအေနႏွင့္ လမ္းစဥ္သည္ သိသိသာသာႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ ဂႏၵီသည္ ထိုစာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးခင္ အျခားအျခားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရာ၌ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ အစဥ္ျပဳခဲ့သည္...။ သို ့ရာတြင္ ထိုစာအုပ္ႏွင့္ႀကံဳကာမွ စက္ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သကဲ့သို ့ ရုတ္တရက္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားေတာ့သည္...။ စင္စစ္ ထိုစာအုပ္တစ္အုပ္တည္းက ဂႏၵီ၏ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းေစသေလာ....။ မဟုတ္ႏိုင္ေပ...။ ထိုစာအုပ္သည္ စက္ခလုတ္ပမာမွ်သာျဖစ္သည္ ။ အစကတည္းက ဂႏၵီ၏ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈအေလ့သည္ သူ ့ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလဲရန္ စက္ယႏၱရား ဆင္ထားျခင္းပင္ျဖစ္၏...။ ပံုပမာႏႈိင္းရလွ်င္ ဘ၀အစဥ္အဆက္က ဆည္းပူးလာရေသာ ပါရမီအရွိန္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀၌ အခ်က္ကေလးတစ္ခု ေပၚလိုက္ရံုႏွင့္ ရုတ္တရက္ အကၽြတ္တရားရသကဲ့သို ့ပင္...။ စာဖတ္ရာ၌ စာတြင္ပါရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွတ္သားသည္ထက္ မပါေသာ ၊မေဖာ္ျပေသာ အတြင္းခံ အဓိပၸါယ္ရွိမရွိကို စူးစမ္းရွာေဖြ၍ ရွိလွ်င္ ထိုအတြင္းအဓိပၸါယ္ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရေပမည္...။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ၀ပ္ဒ္၀ပ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္တတ္ျခင္းသည္ ေရးတတ္ျခင္းထက္ပင္ ခက္ခဲလွသည္ဟု ဆိုဖူးေလသည္ ။

စာကို အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္သူတို ့ကို မဆိုလိုပါ ။ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္ခ်င္ ဖတ္ၾကပါ...။ အေပ်ာ္တမ္းမွ်ပင္ မဖတ္ခ်င္ဘူးဟု ဆိုကာ စာအုပ္မ်ားကို လႊင့္ပစ္ခ်င္ လႊင့္ပစ္ၾကပါ...။ စာဖတ္ရန္ မည္သူကမွ် အတင္းအၾကပ္ တိုက္တြန္း၍ မရပါ...။ ဆရာက ဘာေတြေလွ်ာက္ေရးေနတာလဲ...။ ရယ္စရာေတြ ၊ေပ်ာ္စရာေတြ ေရးစမ္းပါ...။ ကၽြန္မတို ့ေတာ့ စာဖတ္တာ ေပ်ာ္ခ်င္လို ့ပဲ.........ဟု ဘီေအေအာင္ၿပီးေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးသည္.။ မၾကာခင္ကပင္ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ ဘီေအ၊ ဘီအီးဒီေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ ့ရာ သူက စာမဖတ္ရလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ဟု ဆိုသည္..။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာစာေတြ ဖတ္သလဲဟု ေမးေသာအခါ သူက စံုေထာက္၀တၳဳမ်ား ႏွင့္ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္တယ္ဟု ဆိုသည္...။ စာကို ရႊင္ေဆးအျဖစ္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အိပ္ေဆးအျဖစ္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ဖတ္ရႈသံုးေဆာင္ေနေသာ မ်ားစြာေသာ စာဖတ္ပရိသတ္အား ဖတ္ၾကပါ...။ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္ၾကပါ.. ဟုသာ ဆိုပါရေစ...။

စာကို ေလးေလးနက္နက္ သေဘာထား၍ ဖတ္ခ်င္ေသာ လူနည္းစုကေလးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ဦးတည္၍ ဆိုပါရေစ.....။ ၀တၳဳပင္ျဖစ္ေစ.. ၊ ကဗ်ာပင္ျဖစ္ေစ...၊ ေဆာင္းပါးပင္ ျဖစ္ေစ...၊ ဖတ္လိုရာကို ဖတ္ပါ..။ ဖတ္ရာ၌ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖို ့လိုပါသည္...။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဖတ္လွ်င္ ၀တၳဳဆံုးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သင္၏ အေတြးစပါ ဟု ဆရာတစ္ေယာက္က ၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ဖူးသည္...။ အအိပ္၏အရသာသည္ ႏိုးကာမွေပၚပါသည္ ၊ ၀တၳဳ၏ အရသာသည္၀တၳဳအၿပီးတြင္မွ ေပၚရေပမည္...။ ဒီ၀တၳဳ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ၊ လက္က ခ်လို ့ေတာင္ မရဘူး ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ၾကားဖူးၾကေပမည္....။ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပာေကာင္းေျပာဖူးၾကေပမည္...။ ထိုသို ့ေသာ လက္ကခ်၍မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္စြဲေသာ ၀တၳဳမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဂၤလိပ္၀တၳဳေရးဆရာႀကီး အိပ္ခ်္ဂ်ီ၀ဲလ္ က ဖတ္မိလွ်င္ မၿပီးမခ်င္း တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ ဖတ္ပစ္လိုက္ေစေသာ ၀တၳဳမ်ိဳးမွာ အိပ္မက္ႏွင့္တူသည္...။ အိပ္မက္သည္ အိပ္ေနခိုက္သာ ရင္တဖိုဖို ျဖစ္သည္...။ ႏိုးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္...ဟု ဆိုေလသည္...။ စာဖတ္ရာ၌ ဘ၀၏ရင့္သန္မႈကို ျဖစ္ေစေလေအာင္ ဆင္ျခင္မႈ ၊သံုးသပ္မႈကို အရင္းျပဳအပ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္...။ စာဖတ္ပါရမီ မျဖည့္ဆည္းဘဲ အေပ်ာ္ဖတ္သေဘာမ်ိဳးသည္ အစ၌ ေကာင္းပါ၏ ။ စာဖတ္တတ္ကာစ၌ အေပၚယံစိတ္၀င္စားမႈကို အေျခတည္ရမည္ ..။ သို ့ရာတြင္ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ရန္ အေလ့အက်င့္ျပဳအပ္လွေပသည္...။ ေတြးေတာမႈ ဆိုသည္မွာ ေမြးကတည္းက ပါလာေသာ အရာမဟုတ္...။ ေတြးေတာဆင္ျခင္မႈ ျပဳတတ္သည့္အခါ စာ၏အရသာသည္ ပိုမိုလာေပလိမ့္မည္...။ အေပ်ာ္တမ္းဖတ္ျခင္းသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ျခင္း၌ စခန္းရပ္ရန္သာရွိသည္...။ ေလးနက္စြာ ဖတ္ျခင္းသည္ကား အခါမလင့္ ေမြ ့ေလ်ာ္ဖြယ္သာ ျဖစ္ေပသည္....။

ဆရာတက္တုိး

လျပည့္ဝန္း (သာစည္)